Weet je dan niet meer goed wie je bent en wat je wil? Heb je moeite met keuzes maken? Of kijk je vooral wat een ander nodig heeft? Zit je veel in je hoofd, pieker je en voel je je moe en uitgeteld? Dan is het wellicht een goed idee om eens op zoek te gaan naar waar jij jezelf hebt verstopt en de verbinding met jezelf te herstellen. 

Zo kende ik het heel goed om mijzelf bijvoorbeeld kwijt te raken in een relatie. Dan ben ik meer bij de ander dan bij mijzelf. Ik heb geleerd mij aan te passen aan de verlangens van anderen, omdat ik mijn eigen verlangens niet kende, niet voelde. Logisch ook, want ik bewoonde mijn lichaam niet met mijn aandacht. Dat maakte dat ik deze ook niet kon waarnemen. Ik had door verschillende ervaringen in mijn jeugd geleerd, dat het er niet veilig was.

“De ziel wil gevonden worden en roept ons juist op die plek, waar we nog niet gekeken hebben.” – Wibe Veenbaas

Wat maakt dat wij bij onszelf vandaan gaan?

Wanneer wij onszelf verlaten, dan doen we dat over het algemeen met een goede reden. Vaak is het dan spannend, te pijnlijk of voelt het te onveilig om aanwezig te zijn in ons lichaam. We splitsen en vertrekken uit ons lijf, naar ons hoofd, naar de ander of nog verder weg de hemel in. In het nu wordt deze beweging vaak getriggerd door een gebeurtenis die lijkt op een ervaring uit het verleden, die toen te groot was om toe te laten.

Wat gebeurt er?

Splitsing is een reactie van de psyche op een op dat moment heftige ervaring. Dit is een verdringingsmechanisme. Jung beschreef splitsing als een gezonde reactie van de psyche  om zich terug te trekken. Wanneer dat fysiek onmogelijk is, dan wordt de ondraaglijke ervaringen verdrongen of afgesplitst dat wil zeggen opgeslagen in de onbewuste delen van zowel geest als lichaam. 

Ervaringen die het ik buiten zichzelf plaatst dan wel verdringt naar het onderbewustzijn zorgen ervoor dat je niet jezelf kunt zijn. Je verliest aan autonomie en waarachtigheid. 

Hoe kunnen we onszelf weer vinden?

Veenbaas e.a. stelt dat om jezelf te vinden, we te kijken hebben waar we nog niet gekeken hebben. Onszelf op te halen op die plekken waar we onszelf zijn kwijtgeraakt. 

We hebben terug te gaan naar de wond. Zodat we de gebonden energie kunnen bevrijden. Daar roept de ziel, hier wil nog iets gezien worden zodat het opgenomen kan zijn in de herinnering! 

Wanneer de herinnering wordt opgehaald en ook de pijn, de angst of de eenzaamheid waar we bij vandaan wilden, dan ontstaat er ook meer ruimte in ons fysieke lichaam. Want ook het lichaam leeft de verdichtingen, ze maakt ze zichtbaar. Net als onze ziel vergeet ons fysieke lichaam ook niet. 

Wanneer we deze delen weer integreren in ons lijf en ons bewustzijn zijn we vrijer in onze bewegingen en kunnen we groeien naar heelheid.

“There is a crack in everything, that’s how the light gets in” – Leonard Cohen

Er is moed voor nodig om aan te kijken wat je liever niet wil zien. Te voelen wat je liever niet wil voelen. Bij waar je liever vandaan wil. Wanneer je weerstand ervaart, weet je dus ook dat er iets is waar jij jezelf voor wil beschermen. Weerstand tegen heelheid, is gebonden in de angst om uit elkaar te vallen.

Aanwezig zijn en ja zeggen tegen dat wat er is

De weerstand mag er zijn. Het is belangrijk dat je die erkent. Zeg ja tegen de weerstand en de angst die er onder ligt. Durf te breken. Durf te vallen. Durf te voelen wat zich aandient. En durf dan te ervaren in je lichaam dat er iets groters is dat jou draagt

In de workshop; “het wakker kussen van de ziel” gaan we op zoek naar jouw verloren delen en begeleid ik jou in deze val.

Ik ben er 

En hoor graag je verhaal 

Wanneer je meer voelt voor een persoonlijk begeleidingstraject ben je ook van harte welkom!

Harte groet Geke